‎10 ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ NOAM CHOMSKI

 

από την Maria Kanellopoulou, Σάββατο, 4 Φεβρουάριος 2012 στις 9:11 μ.μ.

1 - Η στρατηγική του αποπροσανατολισμού : Το βασικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου και της στρατηγικής του αποπροσανατολισμού συνίσταται στο να αποσπάσει την προσοχή της κοινής γνώμης από σημαντικά προβλήματα και αλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ.

Η στρατηγική του αποπροσανατολισμού είναι επίσης απαραίτητη προκειμένου να αποφευχθεί το ενδιαφέρον των πολιτών προς τις βασικές γνώσεις στον τομέα της επιστήμης, της οικονομίας, ψυχολογίας, νευροβιολογίας και κυβερνητικής. ""Η Εκτροπή της προσοχής από τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα, και η φυλάκιση της σε θέματα χωρίς πραγματική σημασία. Το να παραμένει το κοινό απασχολημένο,απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς να του δίνεις χρόνο για να σκεφτεί, ώστε να επιστρέφει πάντα στη φάρμα όπως όλα τα ζώα."(Απόσπασμα από το κείμενο "Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους".

2 - Το να δημιουργείς ένα πρόβλημα και να προσφέρεις μετά τη λύση. Αυτή η μέθοδος ονομάζεται επίσης "πρόβλημα-αντίδραση-λύση". Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια "κατάσταση" η οποία παράγει μια καθορισμένη αντίδραση από το κοινό τέτοια ώστε το κοινό να θελήσει τα μέτρα που πρέπει να επιβληθούν. Π.χ. Αφήνεται να ενταθεί η αστική βία, ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις ώστε να διασφαλιστεί ότι το κοινό θα απαιτήσει νόμους για την ασφάλεια και την απώλεια προσωπικών ελευθεριών. Η δημιουργείται μια οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτό ως αναγκαίο κακό η μείωση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.

3 - Η στρατηγική της προοδευτικότητας. Για να γίνει αποδεκτό ένα μη αποδεκτό μέτρο, αρκεί να εφαρμοστεί προοδευτικά, με το σταγονόμετρο, για μια συνεχόμενη χρονική περίοδο. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες -ριζικά καινούργιες- (νεοφιλελευθερισμός) εφαρμόστηκαν τις δεκαετίες 80 και 90: Ένα ελάχιστο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, αβεβαιότητα, ευελιξία,μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εγγυόταν πλέον τη διαβίωση, πράγματα που θα προκαλούσαν επανάσταση αν εφαρμόζονταν όλα την ίδια στιγμή.

4. - Η στρατηγική της αναβολής. Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια μη δημοφιλής απόφαση είναι να την παρουσιάσεις ως "αναγκαίο κακό" κερδίζοντας εκείνη τη στιγμή τη συναίνεση για μια εφαρμογή της απόφασης στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να αποδεχτεί κανείς μια θυσία για το μέλλον από οτι για το παρόν. Πρώτον γιατί η προσπάθεια δεν πρέπει να γίνει άμεσα, δεύτερον γιατί ο κόσμος, η μάζα, έχει πάντα την τάση να ελπίζει ενστικτωδώς οτι "όλα θα πάνε καλύτερα" και οτι η θυσία που απαιτείται μπορεί να μην γίνει αναγκαία. Με αυτόν τον τρόπο δίνει περισσότερο χρόνο στους ανθρώπους να συνηθίσουν την ιδέα της αλλαγής και να την αποδεχτούν με παραίτηση όταν έρθει η ώρα.

5 - Η συμπεριφορά στον κόσμο σαν σε παιδιά. Το μεγαλύτερο μέρος της διαφήμισης που απευθύνεται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιεί τρόπους, πρόσωπα και ρητορική ιδιαιτέρως παιδική, συχνά με εκφώνηση ελαφριά, σαν ο υποψήφιος θεατής να είναι ένα πλάσμα μικρό σε ηλικία ή με νοητική στέρηση. Γιατί? "Αν κανείς συμπεριφέρεται σε κάποιον σαν να είναι δώδεκα χρονών, ή λιγότερο, τότε λόγω του ευεπηρέαστου, το άτομο έχει την τάση να αντιδράσει με τρόπο μη κριτικό - σαν κι εκείνο ενός μικρού παιδιού. (Βλ. "Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους").

6 - Η χρησιμοποίηση της συναισθηματικής πλευράς πολύ περισσότερο από την εκλογίκευση. Το να εκμεταλλεύεται κανείς την ευαισθησία είναι μια κλασική τεχνική για να προκαλέσει βραχυκύκλωμα στην δυνατότητα λογικής ανάλυσης, και, εν τέλει, στην κριτική ικανότητα ενός υποκειμένου. Επιπλέον, η χρήση ενός τόνου συγκινησιακού επιτρέπει το άνοιγμα της πόρτας στο ασυνείδητο για να εμφυτευτούν ή να εισαχθούν ιδέες, επιθυμίες, φόβοι και τρόμοι, καταναγκασμοί ή για να προκληθούν συμπεριφορές...

7 - Η διατήρηση του κόσμου στην άγνοια και τη μετριότητα. Αυτό γίνεται ώστε οι άνθρωποι να είναι ανίκανοι να καταλάβουν τις τεχνικές και τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται για τη δουλοποίηση τους.

"Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η πιο φτωχή και μέτρια δυνατή έτσι ώστε η απόσταση που δημιουργείται ανάμεσα στις κατώτερες και τις ανώτερες τάξεις να είναι και να παραμένει αδύνατον να διανυθεί. (Βλ. "Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους").

8 - Ενθάρρυνση του κοινού να προτιμάει τη μετριότητα. Να έχει την αίσθηση οτι είναι της μόδας να είσαι βλάκας, χυδαίος ή άσχετος...

9 - Ενίσχυση του συναισθήματος της ενοχής. Να πιστεύει το άτομο ότι είναι αποκλειστικά υπεύθυνο για την όποια δυστυχία του λόγω της ανεπαρκούς ευφυίας, ικανότητας ή προσπάθειάς του. Με αυτόν τον τρόπο, αντί να επαναστατήσει απέναντι στο οικονομικό σύστημα, το άτομο αυτο-απαξιώνεται, αισθάνεται ενοχές, πράγμα που με τη σειρά του το φέρνει σε μια κατάσταση καταστολής της οποίας χαρακτηριστικό είναι η αναστολή της πράξης. Και χωρίς πράξη δεν υπάρχει επανάσταση!

10 - Το να γνωρίζει τους ανθρώπους καλύτερα από οτι γνωρίζουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Τα τελευταία 50 χρόνια, η γρήγορες εξελίξεις στην επιστήμη, έχουν δημιουργήσει μια αυξανόμενη διαφορά ανάμεσα στις γνώσεις των πολιτών και σε εκείνες που διαθέτουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρην της βιολογίας, νευροβιολογίας και της εφαρμοσμένης ψυχολογίας, το "σύστημα" μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την προχωρημένη του γνώση για τα ανθρώπινα όντα που ήταν πολύ καλύτερη απο εκείνη που έχει ο καθένας για τον εαυτό του. Αυτό συνίσταται στο οτι, στις περισσότερες των περιπτώσεων, το σύστημα έχει έναν μεγαλύτερο έλεγχο και δύναμη πάνω στους πολίτες, πολύ ισχυρότερο απο εκίνον που εξασκούν οι ίδιι στον εαυτό τους.

 

Irene Leonardou

από φατσοβιβλίο